Zdjęcie, które rośnie

Otwarcie projektu i popołudniowa majówka:

22 maja (niedziela), godzina 15.00-20.00 …

Zdjęcie, które rośnie

Otwarcie projektu i popołudniowa majówka:

22 maja (niedziela), godzina 15.00-20.00

Miejsce: mieszkanie Tadeusza Sumińskiego

ul. Koszykowa 1 m 82 oraz zielone podwórko

W dniu otwarcia zapraszamy na:

15.00-17.00 – warsztaty rodzinne z cyjanotypii (dorośli 10 zł , dzieci 5 zł)

15.00-20.00 – akcję Odkurzamy domowe archiwa w plenerze, w ramach projektu FotoRejestr

15.00-20.00 – spotkanie z autorem projektu Nicolas Grospierrem i obserwowanie artysty przy pracy

Zachęcamy do wzięcia koców i koszy piknikowych!

Projekt można oglądać w terminie:

23 maja – 11 czerwca 2011, pon.-pt. : 16-20.00, sob. 12-17.00 ul. Koszykowa 1 m 82, Warszawa, Śródmieści

fot. Nicolas Grospierre, Zdjęcie, które rośnie, ujęcie nr. 103, 2011

Projekt Nicolas Grospierre’a (ur. 1975) Zdjęcie, które rośnie realizowany w mieszkaniu fotografa Tadeusza Sumińskiego (1924-2009), jest kolejnym wydarzeniem w ramach projektu Fundacji Archeologia Fotografii Żywe archiwa, mającego na celu nawiązanie twórczego dialogu między klasykami polskiej fotografii, a współczesnymi twórcami.

Zdjęcie, które rośnie jest próbą konfrontacji w formie instalacji fotograficznej idei porządku i bałaganu, statyczności i dynamiki, ładu i entropii. Jest to zderzenie porządku archiwum Tadeusza Sumińskiego z metodą fotograficzną, która ten porządek zaburza. Instalacja składa się z archiwum Sumińskiego i z około 800 fotografii mieszkania oraz archiwum wykonanych przez Nicolas Grospierre‘a, powieszonych na ścianach, suficie i podłodze. Grospierre robi zdjęcie wnętrza pokoju, drukuje je i zawiesza w tym samym pomieszczeniu, by znów zrobić zdjęcie, ponownie je zawiesić i powtarzać tę czynność aż do momentu, kiedy pokój będzie całkowicie zapełniony przez zdjęcia samego siebie. W widoki pokoju wkomponow ane są fotografie Sumińskiego, które organizują entropiczne wiry rozsadzając pozorny porządek i konsekwecsję projektu. W instalacji Grospierre‘a każde zdjęcie jest nie tylko wynikiem poprzedniego, ale nawet nie mogłoby bez niego istnieć. W tej perspektywie mamy do czynienia ze zdjęciem posiadającym wewnętrzny mechanizm rozwoju, dzięki któremu owo zdjęcie, dosłownie, rośnie. Realizacja projektu jest otwarta: nie zakłada ostatecznego końca pracy, ponieważ zawsze można zrobić jeszcze jedno zdjęcie i dodać je do instalacji, ad infinitum. Metoda pracy obrana przez Grospierre’a jest także komentarzem i parodią obecnego we współczesnym świecie „wylewu“ fotograficznego, gdzie każdy, w każdej chwili i wszędzie robi zdjęcia. Artysta nie pr& oacute;buje wcale stworzyć nowego zdjęcia, poza tym pierwszym, wszystkie następne potencjalnie zawarte są w początkowym.

Grospierre dokonuje interwencji w mieszkaniu Tadeusza Sumińskiego, gdzie znajduje się większa część pozostawionego przez fotografa archiwum. Sumiński znany jest głównie jako pejzażysta. Jego archiwum zawiera negatywy i zdjęcia wsi i miast z całej Polski, ale także zdjęcia z podróży zagranicznych, fotografie industrialne, portrety, fotografie mody. Grospierre wykorzystując w instalacji zdjęcia Sumińskiego odwołuje się także do ładu estetycznego jego fotografii - ich starannej kompozycji, czy czasem wręcz abstrakcyjnej formy, czytelnych układów geometrycznych. Porządek samych archiwów, jak i porządek na tych fotografiach będą się mierzyć z mechanizmem entropijnym uwolnionym przez artystę.

Projekt Żywe Archiwa jest finansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Warsztaty współfinansuje Miasto Stołeczne Warszawa.