Poniższa tabela to zestawienie współczynników mikroregulacji przy różnych odległościach i różnych ogniskowych obiektywów.

Jak widać każdy obiektyw ma zróżnicowane współczynniki mikroregulacji w zależności od odległości. Obiektywy zoom mają różne współczynniki dodatkowo zależne od ogniskowej.
Cóż, w tym momencie pada mit jednopunktowej mikroregulacji obiektywu.
Prawdą jest, że odchyłka rzędu ±5 jednostek jest praktycznie dopuszczalna ponieważ tyle wynosi zwykły błąd ostrzenia na ten sam punkt przy tych samych parametrach bazowych. Zatem jeśli wykonamy serię zdjęć z ostrzeniem dokładnie na ten sam obiekt ze statywu, tej samej odległości, ogniskowej itd. i za każdym razem ostrzymy z różnych ustawień rozostrzenia (raz dalej, raz bliżej) to rozrzut wyników będzie pokrywał się z zakresem ±5 jednostek co oznacza tolerancję autofocusa rzędu 10 jednostek.
Wynika z tego, że rozrzut współczynnika mikroregulacji nie przekraczający 10 jednostek jest do przyjęcia.

Tabela przedstawia tolerancję mikroregulacji dla poszczególnych obiektywów.

Jak widać w powyższej tabeli wszystkie obiektywy zmieściły się w zakresie tolerancji współczynnika mikroregulacji.
Najlepsze wyniki osiągnęły dwa oryginalne obiektywy Canona
17-55/2,8 IS USM, 50/1,4 USM, i obiektyw obcego producenta Tamron 180/3,5 SP Di Macro. Najsłabszy, ale dopuszczalny rezultat stal się udziałem dwóch obiektywów z najwyższej półki Canona: 70-200/2,8 L IS USM i 100/2,8 USM Macro.
Najgorszy rezultat osiągnął 70-200/2,8 L IS USM przy ogniskowej 135mm, gdzie współczynnik mikroregulacji zmienił się aż o 10 jednostek na przestrzeni od 2,5m do 5m. Przy ogniskowych skrajnych był bardzo dobry bo zmiana nie przekroczyła 5 jednostek. Również w tym samym przedziale odległości 2,5-5m nie popisał się obiektyw makro 100/2,8 USM Macro. Przyrost odchyłki wyniósł 10 jednostek.
Pozostała optyka wykazała dużą stabilność wyników. Świadczy o tym odchyłka współczynnika mikroregulacji nie przekraczająca 5 jednostek.

Wnioski praktyczne

• Przełożenie uzyskanych wyników na praktykę fotografowania oznacza, że jeśli robimy dużo zdjęć z tej samej odległości to warto na tę odległość dokładnie skorygować ostrzenie obiektywu. Pozwoli to uzyskać idealną ostrość zwłaszcza przy niskim poziomie oświetlenia i przy otwartej przysłonie.
• Przymknięcie przysłony maskuje błędy ostrzenia, ale z drugiej strony pozbawia nas pięknych rozmyć w tle co często jest jednym z celów zakupu drogiej i jasnej optyki.

Mikroregulacja ostrości dla jednego punktu w aktualnej postaci nie rozwiązuje problemu całkowicie. Fotograf musi mieć pewność maksymalnej ostrości w całym zakresie nastawianych odległości i ogniskowych obiektywu. Ma to szczególne znaczenie przy zdjęciach wykonywanych przy otwartej przysłonie i minimalnej głębi ostrości.
Postuluję by producenci lustrzanek opracowali algorytmy kalibrujące obiektyw w całym zakresie odległości i ogniskowych. Postać użytkowa takiej funkcji przypominać może braketing. Wystarczy jeśli pomiary obejmą conajmniej 6 odległości i tyleż samo ogniskowych w obiektywach typu zoom. Resztę komputer sobie wyliczy (przyznam, że przypomina mi to trochę kalibrowanie monitora). Być może są inne drogi rozwiązania problemu oby tylko skuteczne. Przy dzisiejszym stanie techniki funkcja mikroregulacji jest bardzo potrzebna i warto powalczyć o perfekcyjną ostrość...

Jerzy Lech

I część artykułu pt: Mikroregulacja obiektywów ukazała się w dziale „Tajniki Cyfrowego Menu zdradza Jerzy Lech” w FOTO 2/2009 str. 61.